Leo...

 Door Tjalling van den Bosch                                                       

Toen ik maandag 28 augustus (2017) thuis kwam na mijn portie dagelijks werk, keek ik mijn mail na; één bericht deed me verstijven: "Weet je dat Leo van der Galiën vanochtend is overleden?". 
Onthutst las ik het bericht nog een keer; het voelde alsof mijn keel werd dichtgeknepen, alsof de grond even onder mijn voeten vandaan viel. Eerst is er ongeloof en dan denk je automatisch terug aan de momenten met Leo en dan verschijnt er toch ook een glimlach; Leo was in de eerste plaats een man van de humor, bij hem moest alles, op een grappige manier, net even anders. 

Leo van der Galiën werd geboren op 1 april 1961 te Zwaagwesteinde (1 april, de dag van de grapjes; het paste zo goed bij Leo) en hij overleed in het ziekenhuis te Leeuwarden op 28 augustus 2017. Naar verluidt werd een infectie hem fataal, nadat hij in het ziekenhuis was opgenomen omdat hij zich niet fit voelde (Leo was niet zo van ziekenhuizen; ik neem aan dat hij er slecht aan toe was!). 

Samen met Hans van Dijk organiseerde Leo elk jaar het Hepie Koelstra Rapid damtoernooi in Twijzelerheide; ik werd er de vaste ceremoniemeester en kan me vooral de fameuze (jaarlijkse) nazit nog goed herinneren, we hebben altijd vreselijk gelachen. Leo was een goede dammer, maar hij worstelde constant met één probleem; de klok! Het was voor hem, zeker tijdens een dampartij, altijd lastig om keuzes te maken; telkens worstelde hij met de vraag welke zet toch de beste was? Dat leidde vrijwel zonder uitzondering tot grote tijdnood, hetgeen inhield dat hij partijen verloor doordat hij de tijdslimiet overschreed, of dat hij een gewonnen stand in remise zag verzanden.  

De uitvaart . . . 

Op vrijdag 1 september werd Leo naar zijn laatste rustplaats gebracht. De uitvaart van Leo van der Galiën was vooral ingevuld door zijn vriendengroep, met instemming van de familie. Leo leefde eigenlijk in drie werelden; dammen, (plaatselijk) voetbal en muziek. Leo deed daar niet geheimzinnig over, maar toch stonden de drie werelden 'los van elkaar'; op één of andere manier gingen die groepen nauwelijks met elkaar om. 

De uitvaart vond plaats in de pop(muziek)bunker (It Badhûs) te Zwaagwesteinde, de plaats waar Leo zijn hele leven heeft gewoond. De kist met het stoffelijk overschot van Leo stond op het podium en daarop waren ook allemaal attributen neergezet die zo typerend waren voor hem. Natuurlijk een dambord (witte schijven op de donkere velden en zwarte schijven op de witte!) met een damklok, zijn fotocamera en natuurlijk flesjes bier. Ook de favoriete kleding van Leo hing verspreid over het podium (o.a. zijn zwart colbertje met de rode speld van de SP!) en een Duitse vlag! Leo was fan van Bayern Munchen en die Manschaft . . .; typisch Leo, waar veel Nederlanders een hekel hadden aan Duitsers, wierp Leo zich juist op als fan! 

De laatste jaren, toen het voetballen voor zijn club (v.v. Zwaagwesteinde) niet meer ging en muziek maken (ooit speelde hij in een punkband, met de naam Skiethûsblei of zoiets) ook geen optie meer was, legde Leo zich toe op het fotograferen van allerlei evenementen. Leo wurmde zich in vele houdingen om de mooiste foto's te kunnen maken; hij had ook een zeer professionele camera aangeschaft, met een extra grote lens. Toch vertelde een fotografe ons later dat hij zijn toestel alleen maar 'op automatisch' had staan; aan 'het zelf scherp stellen' deed Leo nauwelijks (dat kon dat ding toch veel beter!).

Leo van der Galiën

Leo zijn favoriete muziek draaide bij binnenkomst (tijdens het condoleren) en er werden doorlopend foto's van hem op een groot scherm getoond. Op de meeste foto's was Leo te zien met een flesje bier in de handen; een paar foto's lieten ook de gevolgen zien (Leo uitgeteld!). Leo was een creatief persoon, hij vond het bewerken van foto's misschien nog wel leuker dat het maken er van; zo kwamen er foto's voorbij met Leo als Che Guevara en als bodybuilder! Daardoor werd er zo nu en dan ook gegrinnikt tijdens het condoleren, wat aan de éne kant raar was natuurlijk; de één had tranen in de ogen. terwijl de ander moest glimlachen.

Plechtigheid . . . 

Een vrouw deed het woord tijdens de plechtigheid; ze was geen dominee en volgens mij was ze ook niet van het humanistisch verbond, normaliter stellen dat soort mensen zich als zodanig eerst even voor, dat deed zij volgens mij niet. Ze zal wel van het humoristisch verbond zijn geweest; paste ook beter bij Leo. 
In ieder geval, de dame vertelde over Leo; in zijn jeugd worstelde hij nogal met zijn gezondheid. In eerste instantie (heel jong) waren zijn voeten een groot probleem. Hij is er in zijn eerste levensjaren heel vaak aan geopereerd, met natuurlijk de noodzakelijke narcoses en vooral dat laatste had voor Leo nogal wat vervelende bijwerkingen. Later overkwamen (juist) hem nogal wat meer ongemakken, zoals een hersenvliesontsteking, dat ternauwernood goed afliep! 

Over zijn schooltijd was de spreekster vrij kort; lagere school, vier jaar voortgezet onderwijs (niet echt succesvol geloof ik) en toen aan het werk. School was dus niet Leo's ding en werk al helemaal niet; hij had een tijdje in een fabriek gewerkt, maar dat was het toch niet echt. 
Daarna ging hij bij een slagerij in Broeksterwoude aan de slag; na zes weken waren ze het er over eens (Leo en de slager), ze gingen ieder hun eigen weg!! Leo heeft daarna nooit meer een serieuze dienstbetrekking gehad; één van de nummers die werd gedraaid tijdens het condoleren was "Working Class Hero". 
Tijdens de plechtigheid dus geen kerkmuziek, maar er werd muziek gedraaid die Leo mooi vond; bijvoorbeeld "Hallelujah" van Lennart Cohen en het bekende  "I did it my way", maar de laatste niet in de bekende uitvoering van Frank Sinatra, maar door een zekere Sid Vicious (is terug te vinden op YouTube), die er een geheel eigen draai aan gaf! Leo was geliefd bij velen; de zaal was dan ook te klein om alle belangstellenden te bergen. Gelukkig had men buiten zitjes gecreëerd en op laptops kon men zien wat er in de zaal gebeurde. 

Nadat we Leo naar zijn laatste rustplaats hadden gebracht (achtergelaten, wat een vreselijk emotioneel moment was), konden we nog even terecht in de popbunker. Het bier vloeide rijkelijk; iemand bestelde koffie, maar dat hadden ze niet!! Leo had er graag nog even bij gezeten, want het was ondanks alles toch ook gezellig en dat had hij prachtig gevonden.  Inderdaad, de éne begrafenis is de andere niet; als ik aan Leo denk moet ik ook telkens weer lachen: 

Leo jongen, rust zacht . . .  (We zullen nog vaak aan je denken!).