Kun je, in het dammen, winnen zonder dat je tegenstander een fout maakt? Sommige partijspelers zullen dit gillend ontkennen, maar de problemisten en eindspelcomponisten onder ons zullen dit beamen! Dus een partijspeler wint dankzij fouten van de tegenstander, maar een problemist/eindspel-componist moet zijn eigen tekortkomingen zien te overwinnen.
In een eerder epistel heb ik al eens aangegeven dat het oplossen van sommige gecomponeerde standen voor mij een crime is. Als de stelling niet (enigzins) aan een partij-stand doet denken dan ben ik 'eraf', gewoon niet creatief genoeg.
U ziet hieronder een vraagstuk van Max Douwes, waarvan ik echt moet zeggen: het valt u niet kwalijk te nemen als u het niet kunt oplossen . . . De auteur droeg het probleem op aan zijn confrater in de problematiek Th. van Prooyen en zei er zelf van: "Als hij (van Prooyen dus) de oplossing wel ontdekt, moet hij zich ten spoedigste onder behandeling laten stellen van een ervaren staf psychiatrisch geschoolde medici en verplegend personeel. Want een zindelijk mens begint éénvoudig niet aan een dergelijk melodrama".
Kostelijk is de toelichting (gericht aan van Prooyen), die Douweszelf geeft op het één en ander:
"Aan de commentaren, die je bij mijn problemen pleegt te spinnen, heb ik gemerkt,
dat je in radeloze momenten van knagende twijfel de mogelijkheden onder ogen ziet, dat mijn beginstanden niet regelrecht aan de partij zijn ontleend. Nee, nee, ontken het niet: ik voel de ragfijne toespeling ! Maar dan moet het me van het hart, dat ik je capaciteiten in het partijspel blijkbaar te hoog heb aangeslagen: want anders zou je het praktische uitgangspunt van al mijn creaties toch onmiddelijk herkennen ! Neem nu bijvoorbeeld de bovenstaande stand: Wit heeft de partij kennelijk opgezet met de bedoeling van meet af aan een sterk centrum te formeren. En dat is hem dan ook wonderwel gelukt: Eerst reeds in de opening een doorstoot naar 23, en in het vroege middenspel zelfs naar 18 ! Helaas ging deze strategie ten koste van wits korte vleugel, die zwakke plekken begon te vertonen, en daarna door zwart volledig werd uitgedund. Zo sterk zelfs, dat zwart tot vijf maal toe kon doorlopen naar dam , en zelfs met schijf 40 al weer een flink eind gevorderd is naar de damlijn.
Eén en ander ging (zoals een goed rekenaar kan natellen) ten koste van enkele offers, want hij komt uit de school van Piet Roozenburg en heeft veel Russische partijen bestudeerd. Inmiddels, ik ben bij de 29ste zet, maar de notatiebiljetten zijn hier en daar slordig bijgehouden, had wit ook terluiks een dammetje gehaald aan de kant van zwarts korte vleugel, en dit pronkstuk gebruikt om een dam (47) en een schijf (41)op te sluiten. Zoals je ziet: Alles is nog volkomen verklaarbaar. Nu dus nog zwarts en wits laatste zet. Wit heeft zeer juist, en met fenomenaal strategisch en tactisch inzicht 15-10 gespeeld. Wat moest zwart doen ? Hij zat in tijdnood, en meende de bedreigdeschijf (14) in veiligheid te brengen met (14-20); ogenschijnlijk een juiste positiezet, om de aanval op wits korte vleugel te versterken. Maar nu wint wit ! Ja ja: Nu wint wit !".
Max (officieel Marcus Taco) Douwes was zeker een creatief mens, die
het ver schopte in het wereldje van radiomakers en (later) televisieregisseurs.
De oplossing is (houd u vast):32-27, 42-37, 37-31, 46-41, 29-24,
36x1, 1x5, 5x6, 6x15, 15x16, 16x35, 9-13, 35x8, 48-43 (en winst door oppositie
!) .
Het volgende probleem kwam ik uiteindelijk wel uit (je weet immers dat er winst 'in zit' !), maar ik waarschuw u op voorhand de uiteindelijke winst is uitermate verrassend . . .
Dit probleem, gemaakt door een zekere van der Voort, heeft dus weldegelijk een 'partij-structuur',
alhoewel een partijspeler meteen zal opmerken dat wit zich wel heel zwak heeft opgesteld ten opzichte van de zwarte aanval. Wits laatste zet was, stel ik mij zo voor, 39-33 en zwart ziet nu schijfwinst opdoemen en speelde (23-28) !
De oplossing zou ik willen omschrijven als 'Galkinees' ! ! 36-31 .
. . (ja, echt) . . . Voor diegenen die het nu nog niet 'zien' geef ik nog een paar extra
hints (28x39) 37-32 (27x36) 42-37 UIT ! (natuurlijk verandert er niets als zwart eerst 27x36
slaat ook dan gaat 'bij wijze van spreken' schijf 42 naar 32) . . Ondanks twee schijven achterstand wint wit !!!
Mooi he, echter voor mij blijft het oplossen van veel gecomponeerde standen een helse klus, maar ach, de aarde is maar een stofje in het heelal, dus hoe klein zijn onze grote problemen dan eigenlijk ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten