Gastrubriek.
Ik werk al jaren in het viersterren-hotel Cala Font in Cap Salou.
Ik ben verantwoordelijk voor de bediening op het terras.
Meestal in de maand mei verblijven hier zo'n 200 mensen,
waarvan het merendeel meedoet aan het damtoernooi dat
hier jaarlijks plaatsvindt.
Ik geloof dat ik de uitstraling heb van een leidinggevende,
want die dammers noemen mij altijd 'El Jefe' (spreek uit
'El Geffuh'), wat in het Nederlands 'Chef' betekent.
Ik kijk elk jaar weer uit naar het damtoernooi en dan vooral
naar de dammers zelf.
Niet dat ze zoveel anders zijn dan andere gasten, maar als
ze een partij spelen, dan is het vaak lachen.
Ze leveren dan vaak wel meer werk op; ze bestellen aan de
bar een kop koffie en betalen met 50 euro.
Vragen 'of ze het ook kleiner hebben' doe ik al niet meer, want
dan kijken ze je alleen maar verbaasd aan; alsof ik iets onzedelijks
vraag!
Als ik me dan omdraai om het wisselgeld uit de kassa te halen,
dan lopen ze direct weg; dan kan ik er weer achteraan.
Dat vergeet ik ook weleens, maar dat kan ik beter niet doen, want
ze komen er nooit meer op terug!
Dammers zijn geduldige, probleemloze mensen, maar wanneer ze
een partij spelen, dan zijn sommige 'heel ergens anders'.
Ze zien er altijd 'zomers gekleed' uit; voor ons (Spanjaarden) is het dan
nog lang geen zomer, maar voor die buitenlanders wel.
Ooit was hier een verder keurige meneer, die een mooi wit T-shirt aan had.
Er zat op borsthoogte een bruine koffievlek; daar heb ik hem toen op
gewezen.
De volgende dag had hij hetzelfde T-shirt weer aan; er zat gelukkig geen
koffievlek meer op zijn borst.
Toen hij zich omdraaide zag ik dat deze op zijn rug zat!
Ik heb toen maar niets meer gezegd.
Vroeger hebben we weleens geprobeerd om de dammers in de speelzaal
te bedienen, maar dat leverde altijd wat geroezemoes op en daar kunnen
ze niet goed tegen.
Zo'n scheidsrechter begint dan: "Ssssst!" te roepen en daar schrikken die
dammers dan weer van.
Voor het bedienend personeel was het toen wel duidelijk; niet meer aan
beginnen!
Die dammers irriteren zich ook mateloos aan 'hoge' geluidjes; eens per uur
maakt de airconditioner een heel zacht controle-piepje, daar reageren ze
dan op alsof zich een vliegtuig in de speelzaal boort!
Dit jaar zit de speelzaal stampvol met 150 dammers; eens zien hoe rustig
het blijft tijdens de partijen.
Ik wens de scheidsrechter veel succes.
Verder zijn die dammers net als andere gasten hoor; ze houden over het
algemeen wel van een alcoholische versnapering en maken het ook vaak
laat.
Vroeger begon ik vaak tegen sluitingstijd met de stoelen te schuiven, wat op
het terras vrij veel geluid veroorzaakte; de bedoeling was, dat ze begrepen
dat ze het terras moesten verlaten ('hoogste tijd'!).
Wanneer ik nu tegen die tijd het terras opkom beginnen die dammers zelf
met stoelen te schuiven; grapjassen zijn het dus ook!
Ach, het is wel gezellig, want echt druk is het hier in mei nog niet.
Ze hebben echt veel humor hoor, die dammers; vorig jaar hadden we in de
receptie een briefje hangen met "chef-kok gezocht"; komt er zo'n dammer
bij me en die zegt: "hebben jullie al in de keuken gekeken"?
We hebben hier elke avond livemuziek; dammers waar je het niet van verwacht
zie je dan stijlvol dansen, daar moet ik dan altijd om glimlachen!
Nee, ik zou niet zonder die dammers kunnen; het is een prachtig gezelschap
en ook zo gevarieerd.
Mannen, vrouwen, kinderen, ze dammen dat het een lieve lust is; ik begrijp
dat bijna de hele wereldtop meedoet!
Maar ik zie ook kinderen die deze eeuw pas zijn geboren en ook mensen
die stokoud zijn.
Het is prachtig als bijvoorbeeld zo'n klein meisje tegen een oude man damt,
die kinderen kijken alleen maar om zich heen, terwijl zo'n man zit te piekeren
en te peinzen alsof de wereld er vanaf hangt.
Voor hem is dat waarschijnlijk ook zo!
Nou ja, het toernooi van dit jaar zit er bijna al weer op; moeten we weer een
jaartje wachten.