Een sprookje...

Vooraf . . .

Piet Bouma had ooit een droom; hij wilde een (dam-)site waar iedereen, uit de hele wereld, partijen van elkaar konden naspelen. Uiteindelijk werd deze droom realiteit toen Bouma Toernooibase Dammen na jarenlange noeste arbeid aan de wereld presenteerde; the rest is history . . .De afgelopen maand (oktober 2015) ging Bouma's 'freischwebende intelligenz' opnieuw op de loop; het leidde tot het onderstaande sprookje (zoals hij dat zelf omschrijft):

Door Piet Bouma

Er was eens een begenadigd semi-profvoetballer in Liechtenstein. Een echt talent. Scouts en spelersmakelaars hielden hem al geruime tijd in de gaten. Alleen hij was publicitair niet interessant. Hij was geen Ronaldo, Messi of Zlatan en kwam daarnaast ook nog uit het onooglijke Liechtenstein. Eén spelersmakelaar met goede contacten met sponsoren zag mogelijkheden en hij had zelfs een (betaald?) lijntje met de Wereldvoetbalbond (FKTAR). Met een sponsor, die hem steunde, benaderde hij Barcelona en de speler. Hij kwam met een aanbod dat hij een sponsor had van € 500.000 Euro en dat hij met die sponsor misschien nog € 500.000,-- Euro aan andere sponsorgelden binnen kon halen. Zou de speler uit Liechtenstein, dan 1 jaar met dit transfergeld de Champions League bij Barcelona mogen spelen?

Uiteraard had de makelaar kosten in deze. Die moest hij declareren, maar de oplossing was om – als de deal doorging - die met een percentage van het transfergeld te verrekenen. Maar zijn kosten moesten natuurlijk wel betaald worden. Enfin, Barcelona had er ook wel oren naar en de speler uit Liechtenstein zag zich zelf al in Zuid-Amerika, Azie, Europa en Afrika spelen. Want de Champions League speelde inmiddels in alle werelddelen. En de speler ontving natuurlijk ook een flink gedeelte van de transfersom.

Voor de kosten van de makelaar werd een oplossing gevonden en ook de FKTAR – want Barcelona stond nog steeds onder curatele – wilde zijn medewerking aan een eventuele transfer geven. De voorzitter van de FKTAR – zoals niet ongebruikelijk – ging op persoonlijke titel ook wat investeren, uiteraard met het zakengevoel dat bij een volgende transfer, dat geld er ongetwijfeld dubbel en dwars uit zou komen.

De makelaar ging op stap. Hij benaderde deze en gene om de resterende € 500.000,-- binnen te halen. De eerste sponsor met de toegezegde € 500.000,—haakte plotseling af. Toch hield de makelaar vol en ook de voorzitter van FKTAR had nog alle geloof. Uiteindelijk moest ook de spelersmakelaar toegeven (de Champions League was al meer dan halverwege) dat de transfer niet ging lukken en hij stelde Barcelona, FKTAR en de speler op de hoogte. De voorzitter FKTAR bedacht een list.

Hij had gehoord dat een andere sponsor ook wel fiducie had in de speler. Het moest allemaal wat goedkoper, die latere klapper kwam dan wel. Hij benaderde zijn andere contact, vertelde wat er misschien mogelijk was met de eerste sponsor. Volgens hem was er een deal te maken met Barcelona en de speler voor ca. € 370.000. Dan zou de eerste sponsor nog ca. €  50.000,- binnen kunnen schuiven en hijzelf wilde misschien ook nog wat investeren. Maar zoals zo vaak, sponsoren gunnen elkaar het licht niet in de ogen. De eerste sponsor wilde niet meewerken en het andere contact haakte daarna ook naadloos af. Inmiddels ging de Champions League maar door. De FKTAR, was niet voor een gat te vangen.

Er waren wat contacten in Polen, met een club, die voorronden Champions League speelde. Transfersom werd nu wel € 100.000,--(misschien wat meer) en ja, bij deze satellietclub ging het wel alleen om voorronden Champions League.  Speler en Barcelona gingen niet akkoord, want zij hadden nog altijd het gevoel dat er meer te halen was, gezien de eerste fantastische aanbieding. Ze benaderden een andere spelersmakelaar, die in het verleden resultaten had geboekt.  Deze ging koortsachtig aan het werk. Benaderde deels dezelfde sponsoren, maar ving – uiteraard – bot. Hij moest toegeven dat het niet meer ging lukken. Speler en ook Barcelona werden een beetje moedeloos van de ontwikkelingen. Beiden zagen zelfs deelname aan de volgende (finale) Champions League niet meer zitten.

Inmiddels stond de Champions League finale al bijna op de agenda en leek de transfer af te ketsen.
De speler had een gepiepeld gevoel. Hij ging een en ander bij de FKTAR in werking zetten. De FKTAR vergaderde en men vond dit toch wel heel apart. Een gedeelte vond dat de FKTAR er niks mee te maken had, maar een ander groter gedeelte vond dat een transfer gerealiseerd moest worden. De finale van de Champions League werd evenwel al bijna gespeeld. Maar kon er ook nog niet een benefietfinale gespeeld worden? Er werd een datum gevonden en de benefietfinale Champions League  Fenerbahce-Barcelona, werd op de kalender gezet. De speler werd voor één wedstrijd getransfereerd naar Barcelona voor € 150.000,-- aan FKTAR-gelden. De oorspronkelijke sponsor wilde voor zijn goede naamsbekendheid ook nog € 25.000 bijdragen en de voorzitter van FKTAR kwam opvallend genoeg ook met € 25.000 over de brug. Barcelona en de speler gingen akkoord. De wedstrijd werd onder toeziend oog van veel Turks publiek gespeeld en ook in Liechtenstein ging men uit zijn dak, nu de speler op de internationale televisie zijn kunsten vertoonde. Drie weken later werd de grote Championsleague finale gespeeld, waar iedereen naar toeleefde. De benefietwedstrijd met een spectaculaire uitslag was in grote delen van de wereld vergeten. Alleen in Turkije en Liechtenstein was het nog steeds het gesprek van de dag.

En de speler uit Liechtenstein? Hij speelde daarna weer gewoon semi-prof voetbal bij zijn oude club.
Hij had zijn avontuur gehad, maar het had hem niet echt veel opgeleverd. Barcelona bleef uiteraard op het hoogste niveau spelen, en de FKTAR had opnieuw zijn goede wil getoond.  Allen leefden nog lang en gelukkig. Zelfs de spelersmakelaar zat al weer te broeden op een volgend project waarbij hij graantjes mee zou pikken..

De moraal van dit sprookje: hecht nooit geloof aan kakelende kippen, die gouden eieren beloven. Uiteindelijk is een half gewoon ei nog beter dan een lege dop.